Γιατί το παιδί μου είναι απρόσεκτο;

H διαταραχή ελλειμματικής προσοχής...

...είναι μέρος της φυσιολογικής ανάπτυξης

 Kείμενο του θεραπευτή James Α. Powell

Είναι δυνατόν κάποια στιγμή καθώς το παιδί σας αναπτύσσεται εσείς ή κάποιος άλλος να αναρωτηθείτε αν το παιδί πάσχει από διαταραχή ελλειματικής προσοχής- υπερκινητικότητας. Προκειμένου να διαπιστώσουν αν το παιδί όντως πάσχει πολύ συχνά οι γονείς ψάχνουν να βρουν πληροφορίες στο ίντερνετ με αποτέλεσμα να μπερδευτούν από το πλήθος διαφορετικών απόψεων που υπάρχουν σχετικά με τις αιτίες τις θεραπείες ακόμα και την ίδια την ύπαρξη της πάθησης.

Οι έρευνες δείχνουν ότι η ΔΕΠΥ αφορά ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό των παιδιών και είναι η πιο ευρέως διαγνωσμένη διαταραχή της συμπεριφοράς της παιδικής ηλικίας.

 

Το πρώτο βήμα είναι να καταφέρετε να αναγνωρίσετε τι δεν είναι η διαταραχή αυτή. Πρώτα η διάγνωση ότι ένα παιδί πάσχει από ΔΕΠΥ είναι ένας σύντομος τρόπος να περιγράψουμε ένα σύνολο συμπτωμάτων. Τα συμπτώματα αυτά ορίζονται ως προβλήματα σε βασικούς τομείς. Στην παρορμητικότητα στην απροσεξία και στην υπερκινητικότητα. Για να γίνει η διάγνωση πρέπει οι παραπάνω δυσκολίες να επαναλαμβάνονται τουλάχιστον για διάστημα 6 μηνών και να εμποδίζουν σημαντικά τις σχολικές επιδόσεις την κοινωνική ζωή και την απόδοση σε διάφορες δραστηριότητες.

 

ΔΕΠΥ – Τύπος απροσεξίας. 

Το απρόσεκτο νεαρό άτομο με ΔΕΠΥ μπορεί να έχει πρόβλημα να συγκεντρωθεί σε θέματα εγγενώς μονότονα και ανιαρά που δεν το συναρπάζουν. Έτσι, το παιδί σας μπορεί να να αφαιρείται εύκολα, σχεδόν από τα πάντα όταν προσπαθεί να μάθει την προπαίδεια ή την ορθογραφία αλλά φαινομενικά να μπορεί να συγκεντρωθεί για ολόκληρες ώρες όταν παίζει βιντεοπαιχνίδια. Τα βιντεπαιχνίδια συνήθως κινούνται σε γρήγορο ρυθμό και εξελίσσονται διαρκώς ενώ αντιθέτως ένα σχολικό μάθημα συνήθως μεταδίδει τις ιδέες αργά και λογικά.

Είναι εύκολο για τον γονιό ακόμα και για τον δάσκαλο να πιστέψει καμιά φορά πως το παιδί απλά δε θέλει να καταβάλλει προσπάθεια για να παρακολουθήσει το μάθημα. Φυσικά αυτό αληθεύει για πλήθος παιδιών αλλά στην περίπτωση του παιδιού με ΔΕΠΥ το παιδί πραγματικά αδυνατεί να κρατήσει στραμμένη την προσοχή του στη δουλειά που έχει μπροστά του. Ακόμα και όταν προσπαθεί να μάθει το μυαλό του θα αρχίσει να περιπλανιέται σε άκακα πράγματα όπως το κελάηδημα ενός πουλιού έξω από το παράθυρο το γέλιο κάποιου ανθρώπου που βρίσκεται στον διάδρομο ή τις χαζομάρες που κάνει το χαμστεράκι του μέσα στο κλουβί.

Είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε κάποιον που πάσχει από ΔΕΠΥ. Ο γονιός πρέπει να ακούσει τις εξηγήσεις που θα του δώσει το παιδί του σχετικά με τον λόγο για τον οποίο ο δάσκαλος το στέλνει τόσο συχνά στο γραφείο του διευθυντή ή για τις κακές του επιδόσεις. Τα άτομα που πραγματικά πάσχουν από ΔΕΠΥ δυσκολεύονται σε όλα τα μαθήματα που διδάσκονται εντός και εκτός σχολείου πολλές φορές όχι μόνο σε ένα. Καταστάσεις που απαιτούν παρατεταμένη συγκέντρωση όπως το να μάθουν να δένουν κόμπους στην κατασκήνωση, να διαβάζουν οδηγίες για κάποιο παιχνίδι ή να μάθουν να κωπηλατούν σωστά σε ένα κανό είναι πολύ απογοητευτικές για το άτομο που πασχει από ΔΕΠΥ ανεξάρτητα από το πόσο διασκεδαστικές μπορεί να είναι οι ίδιες οι δραστηριότητες. 

Aπόσπασμα από το βιβλίο Οικογενειακή Ψυχολογία. Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Μεταίχμιο για την ευγενική παραχώρηση του υλικού. 

http://www.boro.gr/95891/diataraxh-elleimatikhs-prosoxhs-giati-to-paidi-moy-einai-aprosekto